Waarom staken wij?

Het is 24/11/2014 en de eerste provinciale staking is ten einde. Voor de vakbonden is deze geslaagd. Alhoewel... De vraag is of deze staking nodig was en of het zijn doel bereikt heeft.

Is er een alternatief?

De vakbonden staan lijnrecht tegenover de regering. Deze is centrumrechts, neoliberaal, voor de rijken, afbrekers van de welvaartstaat, het liedje is gekend. De regering, met N-VA op kop, poneert dat er geen alternatief is. Nee, zeggen de vakbonden, laat de vermogens betalen.

Dat er serieuze problemen zijn staat buiten kijf. Geen enkele partij of vakbond is een negationist. De kwestie is alleen hoe. Een vermogens(winst)belasting is mogelijk onder voorwaarden. CD&V zal dat vaak genoeg herhalen, het ACV hijgt in hun nek. N-VA, Open VLD en MR zullen dit enkel toestaan d.m.v. een tax shift. Anders zal de belastingdruk te veel stijgen.

De hele discussie omzeilt wel één heikel punt: hoeveel levert het op en hoeveel kost het? In Frankrijk hebben ze die ingevoerd en het heeft alleen een kapitaalvlucht veroorzaakt. Het lijkt zinloos om deze nieuwe belasting te heffen als deze weinig gaat opbrengen. Niks is zo mobiel als kapitaal, de echte rijken ontspringen de dans door verhuizing naar het buitenland of het opzetten van financiële constructies in belastingparadijzen (Luxleaks). Met dat kapitaal verdwijnen ook alle andere inkomsten en investeringen. Een rationele kosten/baten analyse zou beter worden gemaakt.

Joepie een dag vrij! Iedereen blij?

Voor de stakers zal deze nuance een worst wezen. Ze zijn kwaad en willen van zich laten horen. Maar hoe? Als student worden stakingen alleen als een last gezien. Vele studenten pendelen en zijn afhankelijk van het openbaar vervoer. De vakbonden weigeren een minimumdienstverlening en hebben reizigers vaak in de kou laten staan.

Is de staking echt bedoeld om de kleine man/vrouw aan te pakken? Is dit de manier om hij/zij te overtuigen van het gelijk van de stakers? Nee. In de 21ste eeuw zijn ondoordachte stakingen weinig geapprecieerd. Meer zelfs, ik zou zelfs durven stellen dat deze een vorm van collectief bestraffing zijn. De vakbonden nemen de gewone man/vrouw zeer kwalijk dat hij/zij de politieke kaarten zo geschud heeft dat deze regering mogelijk was.

Ik zou liever hebben dat de vakbonden hun gevecht met de regering aangaan zonder al te veel collateral damage. Het is perfect mogelijk om i.p.v. te staken iedereen gratis op het openbaar vervoer te laten. De regering verliest inkomsten en deze ludieke actie kan gesmaakt worden. Maar nee, staken is leuker, kunnen ze een dagje thuis blijven.

De zin en onzin van staken

We kunnen er niet omheen: staken kost geld. De economie raakt erdoor beschadigd. Na al de stakingsdagen zou het 2 miljard kosten, als we Agoria mogen geloven. Dit legt de vinger in de wonde: staken heeft een averechts effect. Door de regering en bedrijven pijn te doen zullen we in de toekomst alleen maar hardere inspanningen moeten doen. Dan spreek ik niet over de reputatieschade die ons jobs gaan kosten. Staken is dan ook een laatste redmiddel.

Desondanks, de regering is een kleine twee maanden in het zadel en de stakingsbazooka werd boven gehaald. Het welles-nietes spelletje over wie het eerst het sociaal overleg heeft opgeblazen, doet de vakbonden geen goed. Het is nu nog te vroeg voor stakingen. Het lijkt nu een beetje hysterisch om te betogen en staken als de impact van het regeringsakkoord zich nog moet laten voelen.

Al bij al rustig

Na het "akkefietje" in Brussel is deze staking rustig gebleven. Ik denk dat de schrik bij de vakbonden er dik in zit. Deze keer zou de politie ze niet laten begaan en de imagoschade zou enorm zijn. Er klinken alsmaar luidere stemmen om vakbonden aan banden te leggen: rechtspersoonlijkheid, uitreiken van werkloosheidsuitkeringen en minimumdienstverlening. De vakbonden kunnen vandalen en hooligans missen als kiespijn. Ze weten dat hun draagvlak niet bijster groot is. Als men weet dat 40% van Wallonië en 25% van Vlaanderen links heeft gestemd, is het niet moeilijk om 100 000 mensen bijeen te krijgen. De vakbondsleden, leden van politieke partijen en linkse drukkingsgroepen zullen dat aantal ruimschoots halen. Deze stem van de straat moet niet genegeerd worden, maar zeker niet boven dat van 25 mei. Links geeft nu de indruk van een slechte verliezer.

Kortom, iedereen heeft het recht om te staken maar de gevolgen moeten gedragen worden. Voor een student is een ondoordachte staking alleen een hypotheek op de toekomst.




Reacties