Na meer dan 40 blogs is het tijd voor een synthese. Zoals de titel stelt, kan elk probleem in de politiek gereduceerd worden tot één enkel probleem. Welke deze is ga ik niet verklappen, dit kan enkel via een opbouwende redenatie. Laten we beginnen bij het begin...
Vakbonden
Mijn allereerste blog was in het midden van de hete herfst. Spijtig gaan we een hete lente tegemoet. In ieder geval, de kern van de vakbondsmanifestaties is politiek. Links heeft verloren en kan dit niet verwerken en hoopt via de vakbond de regering te sturen. De manier waarop de vakbond handelt heeft weg van een terroristische organisatie. Toen ik deze vergelijking maakte, deed ik één vaststelling:
De vakbond staat ook voor een heel ander democratisch model: de ochlocratie. Zij perverteren de democratie om hun wil door te drukken. Democratie vereist participatie van de gewone burger, maar de regering is diegene die uiteindelijk beslist. Een grote massa bijeenroepen om bottom-up de regering te beïnvloeden met demagogie en populisme is niet de weg van een democratie.
Vrijheid van de student = alles?
Mijn tweede blog was over het plan van Rik Torfs om studenten die geen 18 studiepunten behaalden van de opleiding te schrappen. Ironisch genoeg is deze discussie na enkele maanden terug opgeflakkerd. Crevits gaat studenten die aan universiteitshoppen doen na een uitsluiting verhinderen tot inschrijving. Dit was buiten Comac gerekend, de jongerenarm van de PVDA. Dit is wederom een aanval op de democratisering van het onderwijs, asociaal, elitair, de usual communistische speech.
Ik betoogde in mijn blog dat studeren gepaard gaat met verantwoordelijkheid. Ik vind het dus kunnen dat de universiteiten (en nu ook de overheid) de vrijheid van de student beknopt. Dit is ter bescherming van de studenten zelf, en is ook rechtvaardig voor de gemeenschap die ervoor betaalt. Volgens de factchecker van De Zevende Dag zou een student €12 0000 kosten aan de gemeenschap, zelf betaalt deze maar een luttele 10%. Dan mag de gemeenschap toch optreden als er verspilling is?
Kiezen is ook verantwoorden, er zijn vele opleidingen die geen monetaire bijdrage leveren aan de gemeenschap. Ik schreef dat dit een conflict is tussen het individualistische en collectivistische gedachtegoed. Elke persoon moet de balans tussen deze twee zoeken. Extreme individualisten zonder respect voor het collectief zouden daaraan herinnerd worden.
Vrijheid is dus niet alles, als er gemeenschapsgeld mee bemoeid is dan mag men gerust daarop beknibbelen. Dit is een paternalistische en interventionistische redenering. Als de student niet de verantwoordelijkheid kan opbrengen om toe te geven dat hij/zij in de verkeerde richting zit, dan moet de overheid ingrijpen.
Laissez-faire van de overheidsbedrijven
In de volgende blog had ik het over het plan van Alexander De Croo om de plafonnering van de toplonen bij overheidsbedrijven te verwijderen. Ironisch genoeg (bis) is deze discussie brandende actueel. Dominique Leroy zou minstens € 650 000 hebben verdiend in 2014. Het plafond van Elio Di Rupo is hiermee definitief ten grave gedragen.
In mijn blog stelde ik een paar vragen, één ervan is pertinent: wat is de rol van de overheid in sommige overheidsbedrijven? Als de overheid minder inmengt zijn zulke exuberante lonen collateral damage. Tegelijkertijd is het onverantwoordelijk in deze economisch barre tijden van besparingen dat belastinggeld in de zakken verdwijnt van één of andere overheidsCEO.
Wederom is een paternalistisch beleid op dit vlak aanvaardbaar. Een overheidsbedrijf is onderdeel van een vrije markt en de overheid zou zich zo min mogelijk moeten bemoeien, maar omdat deze gefinancierd is door belastinggeld zijn er beperkingen.
De macht van links-religieuze drukkingsgroepen op het beleid
In de volgende blog kreeg de klimaatzaak een veeg uit de pan. Door de overheid juridisch te verplichten tot het nakomen van de klimaatdoelstellingen, willen zij een betere wereld creëren naar hun evenbeeld.
Het is een vorm van schizofrenie: een drukkingsgroep is misnoegd over de gang van zaken, de klimaatdoelstellingen gaan we niet halen. De overheid doet niet genoeg en wij als samenleving zijn medeplichtig. Door de overheid te verplichten zaken te ondernemen ter bevordering van deze klimaatdoelstellingen (dingen als ecofiscaliteit), om dan de rekening te presenteren aan Jan met de pet. Hij/zij zal haar gedrag moeten aanpassen.
Waar is de schizofrenie nu? Door druk uit te oefenen op de overheid en deze te verplichten maatregelen te nemen, hopen zij indirect de maatschappij te beïnvloeden. Dit is etatisme in een vreemde weg.
Het is nu zo dat de milieubeweging al decennia lang de maatschappij proberen te beïnvloeden. In een blog noemde ik dit een religie, de groenlinkse kerk wilt bepalen wat de Vlaming moet denken, voelen en doen. We moeten ons door-en-door schuldig voelen, wij zijn verspillende, vuile kapitalisten. Wij moeten simpelweg heropgevoed worden. In extreme vorm gaat links woorden schrappen. Omdat groene milieubewegingen niet in de regering geraken om hun etatisme/constructivisme te botvieren, moet dit indirect gebeuren. Een geweten schoppen, ja ja!
De milieubeweging is sterk ondemocratisch van karakter en wilt sceptici uit de media bannen. Dogmatisch denken overheerst ook het GGO-debat, Er is hier ook een indirect etatisme, groene bewegingen zouden liefst ons veganistisch maken in naam van het milieu. Dit schaadt de individuele keuzevrijheid. De staat hoeft ons niet heropvoeden.
Niettegenstaande, er is één ding dat de groenen en ik gemeenschappelijk hebben: ethisch protectionisme. Zou de vrije mark moeten opgeheven worden om dierenleed te stoppen? Economisch gezien is de vrije markt niet absoluut, het moet ook ethisch zijn. Liberalen ageren tegen dit.
Nationalisme is een conflict tussen niveaus
Mijn volgende blog ging over het hot topic genaamd nationalisme. Nationalisme is vooral een conflictideologie. Er zijn enerzijds volksnationalisten die bottom-up aan natievorming doen, anderzijds zijn er staatsnationalisten die top-down aan natievorming doen. Deze twee zijn in conflict en zorgt voor het oorlogszuchtig imago van nationalisme. Het staatsnationalisme in het kwadraat heet de Europese Unie.
De Europese Unie ligt constant overhoop met de lidstaten. In een blog berichtte ik over de verkiezingsoverwinning van Syriza. Is het verantwoord dat de EU besparingen oplegt aan Griekenland? Ja, want de andere lidstaten hebben Griekenland ondersteund met leningen. Het is essentieel voor de solidariteit dat schulden worden terugbetaald. Nee, want dit schaadt de soevereiniteit van Griekenland en veroorzaakt eurosceptisisme.
Het is hier een conflict tussen niveaus: de EU gedraagt zich enerzijds paternalistisch en interventionistisch en schendt de soevereiniteit en democratie van Griekenland. Anderzijds is Griekenland onverantwoordelijk bezig en schendt zij het vertrouwen en het sociaal contract. Dit brengt de Europese solidariteit in het gevaar. Blinde soevereiniteit miskent de wederzijdse interdependentie. Kil paternalisme miskent de democratie. Er is geen juist of fout antwoord op dit dilemma.
Conclusie
Misschien heeft men al tot dit stuk gescrold. Wat probeer ik eigenlijk te bewijzen? Dat elk probleem in situ een probleem van een balansen is. Er is een onevenwicht tussen vrijheid en verantwoordelijkheid. Dit resulteert in een onevenwicht in oplossingen: paternalistisch, interventionistisch etatisme of laissez-faire, liberaal soevereiniteit. Er is uiteindelijk een onevenwicht in top-down en bottom-up visies.
Dus als men het probleem van vakbonden, eeuwige studenten, overheidsbedrijven, milieubewegingen, nationalisten en de Europese Unie wil oplossen moet men het evenwicht terugvinden. Wiens vrijheid of verantwoordelijkheid is te veel of te weinig? Hoe kan de overheid interveniëren? Moet er geluisterd worden naar bottom-up bewegingen of moet de regering top-down beslissen?
Vakbonden
Mijn allereerste blog was in het midden van de hete herfst. Spijtig gaan we een hete lente tegemoet. In ieder geval, de kern van de vakbondsmanifestaties is politiek. Links heeft verloren en kan dit niet verwerken en hoopt via de vakbond de regering te sturen. De manier waarop de vakbond handelt heeft weg van een terroristische organisatie. Toen ik deze vergelijking maakte, deed ik één vaststelling:
"De regering is de enige legitieme macht die beslissingen mogen nemen. Het staat hen vrij om met belangengroepen te luisteren of te negeren. Het zijn zij die verantwoording voor hun daden moeten leggen aan het parlement en de kiezers. Vakbonden hebben die verantwoordelijkheid niet (ze hebben überhaupt niet eens rechtspersoonlijkheid). Vakbonden moeten de lijn kennen."Maanden later is dit nog altijd relevant. Het eenzijdig sociaal overlegmodel van de vakbonden ontmaskerde de vakbonden als dwingelanden die hun 19de eeuws corporatisme willens-nietens door de strot duwen.
De vakbond staat ook voor een heel ander democratisch model: de ochlocratie. Zij perverteren de democratie om hun wil door te drukken. Democratie vereist participatie van de gewone burger, maar de regering is diegene die uiteindelijk beslist. Een grote massa bijeenroepen om bottom-up de regering te beïnvloeden met demagogie en populisme is niet de weg van een democratie.
Vrijheid van de student = alles?
Mijn tweede blog was over het plan van Rik Torfs om studenten die geen 18 studiepunten behaalden van de opleiding te schrappen. Ironisch genoeg is deze discussie na enkele maanden terug opgeflakkerd. Crevits gaat studenten die aan universiteitshoppen doen na een uitsluiting verhinderen tot inschrijving. Dit was buiten Comac gerekend, de jongerenarm van de PVDA. Dit is wederom een aanval op de democratisering van het onderwijs, asociaal, elitair, de usual communistische speech.
Ik betoogde in mijn blog dat studeren gepaard gaat met verantwoordelijkheid. Ik vind het dus kunnen dat de universiteiten (en nu ook de overheid) de vrijheid van de student beknopt. Dit is ter bescherming van de studenten zelf, en is ook rechtvaardig voor de gemeenschap die ervoor betaalt. Volgens de factchecker van De Zevende Dag zou een student €12 0000 kosten aan de gemeenschap, zelf betaalt deze maar een luttele 10%. Dan mag de gemeenschap toch optreden als er verspilling is?
Kiezen is ook verantwoorden, er zijn vele opleidingen die geen monetaire bijdrage leveren aan de gemeenschap. Ik schreef dat dit een conflict is tussen het individualistische en collectivistische gedachtegoed. Elke persoon moet de balans tussen deze twee zoeken. Extreme individualisten zonder respect voor het collectief zouden daaraan herinnerd worden.
Vrijheid is dus niet alles, als er gemeenschapsgeld mee bemoeid is dan mag men gerust daarop beknibbelen. Dit is een paternalistische en interventionistische redenering. Als de student niet de verantwoordelijkheid kan opbrengen om toe te geven dat hij/zij in de verkeerde richting zit, dan moet de overheid ingrijpen.
Laissez-faire van de overheidsbedrijven
In de volgende blog had ik het over het plan van Alexander De Croo om de plafonnering van de toplonen bij overheidsbedrijven te verwijderen. Ironisch genoeg (bis) is deze discussie brandende actueel. Dominique Leroy zou minstens € 650 000 hebben verdiend in 2014. Het plafond van Elio Di Rupo is hiermee definitief ten grave gedragen.
In mijn blog stelde ik een paar vragen, één ervan is pertinent: wat is de rol van de overheid in sommige overheidsbedrijven? Als de overheid minder inmengt zijn zulke exuberante lonen collateral damage. Tegelijkertijd is het onverantwoordelijk in deze economisch barre tijden van besparingen dat belastinggeld in de zakken verdwijnt van één of andere overheidsCEO.
Wederom is een paternalistisch beleid op dit vlak aanvaardbaar. Een overheidsbedrijf is onderdeel van een vrije markt en de overheid zou zich zo min mogelijk moeten bemoeien, maar omdat deze gefinancierd is door belastinggeld zijn er beperkingen.
De macht van links-religieuze drukkingsgroepen op het beleid
In de volgende blog kreeg de klimaatzaak een veeg uit de pan. Door de overheid juridisch te verplichten tot het nakomen van de klimaatdoelstellingen, willen zij een betere wereld creëren naar hun evenbeeld.
Het is een vorm van schizofrenie: een drukkingsgroep is misnoegd over de gang van zaken, de klimaatdoelstellingen gaan we niet halen. De overheid doet niet genoeg en wij als samenleving zijn medeplichtig. Door de overheid te verplichten zaken te ondernemen ter bevordering van deze klimaatdoelstellingen (dingen als ecofiscaliteit), om dan de rekening te presenteren aan Jan met de pet. Hij/zij zal haar gedrag moeten aanpassen.
Waar is de schizofrenie nu? Door druk uit te oefenen op de overheid en deze te verplichten maatregelen te nemen, hopen zij indirect de maatschappij te beïnvloeden. Dit is etatisme in een vreemde weg.
Het is nu zo dat de milieubeweging al decennia lang de maatschappij proberen te beïnvloeden. In een blog noemde ik dit een religie, de groenlinkse kerk wilt bepalen wat de Vlaming moet denken, voelen en doen. We moeten ons door-en-door schuldig voelen, wij zijn verspillende, vuile kapitalisten. Wij moeten simpelweg heropgevoed worden. In extreme vorm gaat links woorden schrappen. Omdat groene milieubewegingen niet in de regering geraken om hun etatisme/constructivisme te botvieren, moet dit indirect gebeuren. Een geweten schoppen, ja ja!
De milieubeweging is sterk ondemocratisch van karakter en wilt sceptici uit de media bannen. Dogmatisch denken overheerst ook het GGO-debat, Er is hier ook een indirect etatisme, groene bewegingen zouden liefst ons veganistisch maken in naam van het milieu. Dit schaadt de individuele keuzevrijheid. De staat hoeft ons niet heropvoeden.
Niettegenstaande, er is één ding dat de groenen en ik gemeenschappelijk hebben: ethisch protectionisme. Zou de vrije mark moeten opgeheven worden om dierenleed te stoppen? Economisch gezien is de vrije markt niet absoluut, het moet ook ethisch zijn. Liberalen ageren tegen dit.
Nationalisme is een conflict tussen niveaus
Mijn volgende blog ging over het hot topic genaamd nationalisme. Nationalisme is vooral een conflictideologie. Er zijn enerzijds volksnationalisten die bottom-up aan natievorming doen, anderzijds zijn er staatsnationalisten die top-down aan natievorming doen. Deze twee zijn in conflict en zorgt voor het oorlogszuchtig imago van nationalisme. Het staatsnationalisme in het kwadraat heet de Europese Unie.
De Europese Unie ligt constant overhoop met de lidstaten. In een blog berichtte ik over de verkiezingsoverwinning van Syriza. Is het verantwoord dat de EU besparingen oplegt aan Griekenland? Ja, want de andere lidstaten hebben Griekenland ondersteund met leningen. Het is essentieel voor de solidariteit dat schulden worden terugbetaald. Nee, want dit schaadt de soevereiniteit van Griekenland en veroorzaakt eurosceptisisme.
Het is hier een conflict tussen niveaus: de EU gedraagt zich enerzijds paternalistisch en interventionistisch en schendt de soevereiniteit en democratie van Griekenland. Anderzijds is Griekenland onverantwoordelijk bezig en schendt zij het vertrouwen en het sociaal contract. Dit brengt de Europese solidariteit in het gevaar. Blinde soevereiniteit miskent de wederzijdse interdependentie. Kil paternalisme miskent de democratie. Er is geen juist of fout antwoord op dit dilemma.
Conclusie
Misschien heeft men al tot dit stuk gescrold. Wat probeer ik eigenlijk te bewijzen? Dat elk probleem in situ een probleem van een balansen is. Er is een onevenwicht tussen vrijheid en verantwoordelijkheid. Dit resulteert in een onevenwicht in oplossingen: paternalistisch, interventionistisch etatisme of laissez-faire, liberaal soevereiniteit. Er is uiteindelijk een onevenwicht in top-down en bottom-up visies.
Dus als men het probleem van vakbonden, eeuwige studenten, overheidsbedrijven, milieubewegingen, nationalisten en de Europese Unie wil oplossen moet men het evenwicht terugvinden. Wiens vrijheid of verantwoordelijkheid is te veel of te weinig? Hoe kan de overheid interveniëren? Moet er geluisterd worden naar bottom-up bewegingen of moet de regering top-down beslissen?
Reacties