Beste Gie Goris, uw stropopredenering is net té doorzichtig

Het ontslag van Drabbe vult nu al een heel week de opiniepagina's. De JeSuisCharlie's en Voltaires vliegen om de oren. Ook uit Vlaams-nationalistische kant schiet men met scherp. Jean-Pierre Rondas, voorzitter van Doorbraak, neemt het op voor Drabbe. Een enkel zinnetje doet Gie Goris, hoofdredacteur van MO*, achter de pen kruipen voor een repliek. Een repliek vol drogredenen en framing dat Goris' zijn echte redenen maar weinig verhullen: een frontale aanval op het Vlaams-nationalisme en N-VA met Drabbe als schaamlapje.

Modus operandi van Gie Goris

Het opiniestuk van Gie Goris is gebaseerd op een paar zinnetjes van Rondas:
"België niet omarmen, dat is het ergste, dan springen alle lichten op rood. De maatregelen die dan worden genomen bevestigen me in mijn vermoeden dat de grootste antisystemische beweging in België nog altijd het flamingantisme is. Dit is het wat ten allen prijze moet bestreden worden, het liefst door marketeers en zaakvoerders die niet begrijpen waarom het gaat maar die wel denken dat aze de centen aan het redden zijn."
Het repliek dat Gie Goris rond dit spint hoort best thuis in een retoricahandboek. Het is niet omdat het een goed in elkaar gestoken, retorisch fantastisch argument is, maar omdat het een klassiek voorbeeld is hoe het vooral NIET moet.

De modus operandi van Goris is simpel. Uit het hele betoog van Rondas wordt een paar zinnen genomen en daaruit één woord uitvergroot (antisystemische). Gie Goris doet dan een handig trucje: hij geeft zijn tegenstander gelijk.

Een gezegde luidt: "Wanneer de vos de passie preekt, boer let op uw ganzen". Gie Goris geeft dan een eigen betekenis van systeem (waaruit Gie Goris impliceert Rondas dezelfde betekenis bedoelde). Het systeem wordt ideologisch gekleurd: structurele solidariteit, collectieve verantwoordelijkheid, ... Het systeem is dus per definitie links.

Gie Goris' redenering wordt versterkt met concrete, emotionele voorbeelden. Die structurele solidariteit wordt gelinkt aan de financiële crisis. Het is dankzij het links systeem dat de bevolking niet in de armoede, ongelijkheid en andere rampen van de doos van Pandora is gestort. Wie dus tegen het systeem is, vond dat iedereen maar moest creperen in 2008.

Gie Goris begint vervolgens eindjes aan elkaar te knopen: Jean-Pierre Rondas is een Vlaams-nationalist die het systeem verwerpt. Welk systeem? Ah ja het links systeem van Goris! Meer zelfs, Vlaams-nationalisten (inclusief Rondas) willen dit systeem tot de grond afbreken. Een systeem dat natuurlijk met bloed, zweet en tranen is vormgegeven na decennialange sociale strijd.

Het Vlaams-nationalisme wordt dan gelinkt aan anarchisme, omdat Belgen tegen de macht zijn. Gie Goris vindt dat niet erg, zolang het niet gericht is tegen het sociale, rechtvaardige, herverdelende, verzorgende, koesterende en begeleidende systeem. Merk ik op de steeds zachter wordend taalgebruik, het systeem koestert ons (wat ons doet associëren met moeders en hun liefde). Het systeem is dus liefdevol, en wie kan nu tegen een maternalistisch systeem zijn?

Nu geraakt Gie Goris pas op dreef. Als het flamingantisme dat pure systeem aanvalt, dan moet het wel neoliberaal (Gie Goris impliceert hierbij een negatieve connotatie) zijn. Gie Goris aapt dan de woorden van Rondas na en keert het tegen hem: het zijn niet de marketeers en zaakvoerders die het systeem aan het redden zijn, maar juist aan het tegenwerken zijn (want zaakvoerders zijn neoliberaal). Quod erat demonstrandum, het Vlaams-nationalisme is een centennationalisme in de taal van het geld.

Dan volgt een simpele rekensom: ondernemersaanhang + Vlaams-nationalisme = N-VA. Hij associeert alle Vlaams-nationalisten met N-VA (ook al zijn er evengoed linkse Vlaamse-nationalisten). N-VA en het Vlaams-nationalisme vallen het systeem (welk systeem? het linkse!) van de verkeerde flank aan en niet de Franse bourgeoisie (een kanjer van een leugen).

Stropopredenering

Gie Goris bedient zich dus van een stropopredenering. Niet het werkelijke standpunt wordt aangevallen maar een fictief, zelfgemaakt standpunt (een stropop). Een trein van associaties wordt op gang getrokken dat voornamelijk emotioneel de lezer tegen Rondas moest doen keren. Men weerlegt dan de stropop en verklaart zichzelf de winnaar van het debat.

Het vraagt enig denkwerk om dit uiteen te rafelen (alhoewel intuïtief sommige lezers argwaan hebben gekregen) om deze te doorprikken. Het probleem van Gie Goris zijn relaas tegen Vlaams-nationalisme is dat het net té karikaturaal en té doorzichtig is om echt geloofwaardig over te komen.

Er zijn nu enkele opties. Men kan bijvoorbeeld alles proberen te weerleggen: Vlaams-nationalisme is niet asociaal, neoliberaal, tegen de sociale zekerheid, enz. Het links systeem is niet koesterend, sociaal, rechtvaardig, enz. De verleiding is groot. Omdat linkse mensen zoals Goris vooral op het emotionele vlak spelen, is het vaak moeilijk om men in te houden. De tactiek van links is dat van een trol, iemand die bewust provoceert. De internetleuze luidt dan ook: don't feed the troll.

De stropopredenering is niet nieuw en wordt elke dag door links als tactiek gehanteerd. Deze tactiek heet het cultureel marxisme zoals Brecht Arnaert in zijn interview verwoorde:
"...dat links "accusatief" is: het is een cultuur van verwijt, die het tot zijn strategie gemaakt heeft energie te halen uit jouw verdediging. Het is de strategie van de parasiet. Terwijl je bezig bent met het bewijzen dat je niét xenofoob bent, niét racistisch, niét egoïstisch, verricht je geen productieve intellectuele arbeid,..."
Ontmaskering

Nee, stropopredenaars worden best ontmaskerd voor wat ze echt zijn: framers en leugenaars. Ik ga daarvoor terug naar de wortel van de stropop, zijnde de woorden van Rondas.

Het systeem dat Rondas aanklaagt heeft weinig met de sociale zekerheid of wat dan ook te maken. Het systeem van Rondas is het belgicistische systeem. Het is een systeem dat onwelgevallige opinies liever kwijt dan rijk is. Mensen zoals Drabbe kunnen gemist worden als kiespijn.

Wie behoort tot dat systeem? De culturele elite, kunstenaars à la Lanoye en Goossens. Open en bloot zijn zij Charlie, maar diep vanbinnen zijn ze Kourachi. In tegenstelling tot Kourachi vermoorden zij niemand, alhoewel... Drabbe is door zijn ontslag (en het giftig natrappen van zijn ex-werkgever Willems) beroepshalve dood.

De essentie van Rondas' opinie was een aanklacht tegen die culturele elite die als een keizer met de duim beslissen wie promotie krijgt of een Beruftsverbot. Het is een aanklacht tegen het politicisme ten aanzien van Vlaams-nationalisme. Zelfs de linkse media ging voor even daarin mee...

Sinds het persbericht van Pelckmans (dat trouwens laf is, omdat Drabbe geen recht op weerwoord heeft op straffe van het verlies van zijn opstappremie) keert de media zich terug tegen de Vlaams-nationalisten. De Morgen met Eeckhout op kop was de meest vocale in deze affaire maar keren nu hun kar en stappen zij mee in het functioneringsverhaal van Willems. Bij nog linksere kranten zijn de Vlaamse-nationalisten weer de pispaal als gewoonlijk: calimero's zegt Apache.

Leo Neels in Knack kan meedoen met Orwell's newspeak: dader is slachtoffer. Als het aan Neels lag kreeg Rondas een rechtszaak aan zijn laars voor laster & eerroof. Wat eigenlijk grappig is, want Willems was diegene die de "ware reden" (aldus kritiekloze Neels) breed uitsmeerde in De Standaard. Welke uitgever gaat Drabbe nu nog aannemen nadat men hem publiekelijk voor incompetent heeft versleten? Ik geloof niet dat Neels dit expres doet, hij gaat er nog altijd vanuit dat Willems de waarheid spreekt en Pauli niet meer dan een roddeljournalist was zonder bron. Voor de culturele elite is hij een nuttige idioot, eentje met een mooie academische titel waar ze achter kunnen verschuilen.

Lijkenpikkerij

Ik dwaalde nogal ver af van Gie Goris zijn opinie, wat eigenlijk ironisch is. Door naar de wortels van de opinie van Rondas te gaan, onthulde ik hoe ver juist Goris zijn opinie daarvan af is.

Het off-topic gaan van Goris duidt eerder aan dat Goris eigenlijk geen interesse heeft in de affaire-Drabbe. Het was een schaamlap voor iets anders. Hij liet zijn meest zielige kant zien door deze opportuniteit te misbruiken voor eigen politiek gewin. Zijn ware motief was het fulmineren tegen de asociale Vlaams-nationalisten en de neoliberale N-VA.

Gie Goris is een archetype van een aasgierjournalist, eentje met als motto: never waste a good crisis. Komt N-VA of het Vlaams-nationalisme in het beeld dan zou het maar zonde zijn om nog eens maar te wijzen hoe verdorven die zijn. Sommige gaan duidelijk over lijken voor dat. Journalistieke deontologie is totaal afwezig.

Conclusie

Ik kan al raden dat Gie Goris met deze blog niet blij gaat zijn (welke leugenaar ziet zichzelf graag ontmaskerd worden?). De waarheid moet gezegd worden: Gie Goris zijn opinie is een klasvoorbeeld van een stropopredenering. Didactisch heel waardevol om volledig de drogredenen uit elkaar te pluizen, maar een verschrikking om zijn doel te bereiken: beschadiging van het Vlaams-nationalisme. Drabbe zijn ontslag is daarvoor maar een slap excuus.

Een simpele tip voor Goris: probeer de volgende keer het niet zo vingerdik opleggen, dit was geen intellectuele uitdaging.

Reacties