Ik ben groen maar niet Groen

In een eerdere blog schreef ik al hoe het socialisme het ecologisme diepgaand heeft beïnvloed, in die mate zelfs dat het ecologisme verlinkst is. In deze blog ga ik hier dieper op in.  Waarom is links synoniem met milieuvriendelijk en rechts niet? Daarvoor zijn drie redenen: polarisatie, ideologische corruptie van en door de milieu-organisaties en intellectuele gemakzucht bij rechts.

Polarisatie

Het is eigen aan de mens dat deze eerder emotioneel dan rationeel zaken bekijkt. Wat links zegt is slecht, denkt rechts en vice versa. Beide zijdes graven zich in hun loopgraven volgens de links-rechts as. Als het nu gaat over pesticiden, GGO's, nucleaire energie en klimaatscepticisme, de prominente pro-stemmen zijn nagenoeg allemaal te situeren in de rechtse hoek terwijl de prominente anti-stemmen nagenoeg allemaal links zijn.

Het is ook onderdeel van het kuddegedrag: als de rechtse vriendjes reageren tegen links, dan is de verleiding groot om hen te steunen en mee te ageren. Conformatie en identificatie met je groep is een sterk verschijnsel dat al bestaat sinds de oermens. Voordelig misschien voor je overleving (tegenstemmen werden vaak aan hun lot overgelaten) maar nu een hindernis voor het rationeel brein.

Dit fenomeen is niet uitsluiten tussen links en rechts. Zelfs al zijn er rechtsen die begaan zijn met het milieu, de meesten nemen integraal de linkse kijk op het milieu op. De conformatiedruk vanuit milieuorganisaties is groot. Daardoor kan rechts niet met een eigen verhaal komen (als ze daarvoor de moeite wil doen, later meer).

Er is ook nog het zogenaamde confirmation bias. Hierbij worden feiten enkel aangenomen als ze al aansluiten bij je gedachtegoed. Zowel links als rechts heeft problemen met dat, en dat maakt dat evidente feiten moeilijk doordringen.

Probleem is ook een gebrek aan aandacht van de media, deze is op milieuvlak ook links en zal rechtse tegenstemmen geen plaats gunnen.

Corruptie

Politiek voeren zonder middenveld is bijna onbegonnen werk in Vlaanderen. De N-VA kan er van meespreken. De verzuiling domineert het politieke landschap. Zonder een zuil ben je als politieker zonder fundament en word je bij de minste zucht omvergeblazen (ref. Jean-Marie Dedecker).

De groenen hebben hun zuil natuurlijk ook: Greenpeace, Bond Beter Leefmilieu, Velt, BioForum Vlaanderen, ... In een eerdere blog besprak ik de politieke benoemingen daar. Het probleem is dat het groene middenveld een nichemarkt is. Bij mutualiteiten, vakbonden, ... is er ook verzuiling maar voor elke ideologie wat wils. Bij het groene middenveld is er maar één partij baas: Groen.

Dit zorgt voor intellectuele incest tussen partij en middenveld. Geen enkele andere ideologie buiten de groenlinkse pensée unique is welkom. Andersdenkenden worden buiten gepest.

Doordat één stem de toon voert in het milieudebat, is de tegenstem dood in Vlaanderen. Wie weet bijvoorbeeld van het opkomende ecomodernisme? Ongetwijfeld niemand. Waarom? Simpelweg omdat ecomodernisten niet in het gloom & doom verhaal van traditioneel groenlinks stappen. Erger, ze zien kernenergie als onderdeel van de oplossing, wat gruwelijk is voor nucleofoben als Groen. Ongetwijfeld zal de lezer de alarmkreet van ecologen niet gelezen hebben. Zij smeken bijna dat traditioneel-groen hun weerzin tegen kernenergie laten vallen om de biodiversiteit van onze planeet te redden. Het mocht niet baten, de nieuwe generatie groenen zoals Calvo slikken de anti-kernenergiepropaganda van de oude garde als zoete koek en spuwen het uit over de goegemeente.

GGO's is nog zoiets. Voor één of ander reden [ik geloof omdat GGO's gemaakt worden door kapitalisten] is groenlinks tegen GGO's. Alhoewel, er groeit tegenstand, bijvoorbeeld de ex-Greenpeacebaas (natuurlijk bericht enkel De Morgen hierover en "toevallig" achter een betaalmuur, hier is een goede gratis samenvatting). De tegenstand tegen GGO's worden moreel onaanvaardbaar genoemd, en toch blijft Staes in het Europees Parlement fulmineren tegen GGO's.

Het is erger als het politiek-corrumpeert middenveld de wetenschappelijke organisaties insijpelen. Het zogenaamd "neutraal" IPCC bijvoorbeeld is geïnfiltreerd door het WWF, een multimiljonaire ngo die zich activistisch opstelt tegenover klimaatsverandering. Volgens onderzoeksjournalist Donna Laframboise zijn er maar liefst 130 "wetenschappers" in het IPCC die banden hebben met het WWF. 64% van de hoofdstukken  in het IPCC rapport van 2007 is door minstens één van die "wetenschappers" geschreven. Het hoofdstuk over het uitsterven van dieren had zelfs acht "wetenschappers" die banden hadden met het WWF. Het antwoord van het WWF was natuurlijk hoe belachelijk het allemaal is en dat Laframboise gewoon een klimaatontkenster is.

Dichter bij huis was er de discussie rond Van Ypersele. Deze zou voorgedragen zijn door de regering voorzitter bij het IPCC te worden. Enkele wetenschappers tekenden bezwaar aan wegens zijn dictatoriaal gedrag tegenover andersdenkenden en zijn geschiedenis bij Greenpeace. Dit leidde tot een giftig respons van Dirk Draulans en een tegenreactie van mezelf.

Wat deze drie voorbeelden aantonen dat er enorme impact is van eenheidsdenken en verzuiling is in het groene milieu. Andere stemmen worden monddood gemaakt. Dit is nefast voor rechts om zelf een standpunt in te nemen rond milieu en dit vraagt moed om tegen de stroom in te zwemmen.

Intellectuele gemakzucht

De weinig rechtse politici die begaan zijn met het milieu (en dan kijk ik vooral naar N-VAers) kunnen maar weinig weerwerk bieden tegen groenlinksen. De simpele reden is dat deze qua milieu op dezelfde golflengte zitten. Het is simpelweg makkelijker om mee op de groene kar te springen dan er kritisch mee om te gaan. Rechtse politici hebben niet exact de know-how en instrumenten om tegenin te gaan. Kritiek op groenlinks is "underground" en je moet al weten naar waar je moet zoeken (+ gelijkgezinden die je op pad helpen) om de argumenten van de overzijde te weerleggen.

Het groenlinkse gedachtegoed daarentegen ligt voor het grijpen. Surf naar milieuorganisaties, groene partijen of simpelweg Wikipedia en je kan als leek makkelijk overtuigd geraken. Wat groenlinks over milieu vertelt is redelijk logisch en intuïtief. Natuurlijk gaat het niet goed met onze planeet. Natuurlijk moeten we duurzaam en milieuvriendelijk gaan leven. Natuurlijk moet onze levenswijze vergroenen.

Het probleem is: wat is "duurzaamheid"? Wat is "groen"? Wat is "milieuvriendelijk"? Belangrijker: wie bepaalt wat wel of niet duurzaam, groen of milieuvriendelijk is? Groenlinks heeft integraal het cultureel marxisme overgenomen. Het groene gedachtegoed is een recent gegeven en groenlinks heeft naar hartenlust hun ideeën geïncorporeerd in het milieubewuste terminologie.

Ik geef als voorbeeld duurzame ontwikkeling. Duurzame ontwikkeling in zijn originele betekenis volgens het Brundtlandrapport betekent:
"Sustainable development is development that meets the needs of the present without compromising the ability of future generations to meet their own needs."
Later werd deze omschreven als zijnde een uitgebalanceerde combinatie van economische, ecologische en sociale behoeften. Nu is deze uitgebreid met exclusief linkse terminologie als "sociale rechtvaardigheid", "hernieuwbaar" en "gelijkheid". Rechts liet dat toe, geen enkele rechtse intellectueel met invloed kon hier tegenin gaan.

Het is zover gekomen dat duurzame mensen (in de originele betekenis van het woord) die niet meegaan in het groenlinks verhaal worden verketterd als zijnde onduurzaam. Als voorbeeld noem ik de groenestroomcertificaten. In het groenlinkse dogma zijn zonnepanelen en overheidssubsidies duurzaam. Nu weet iedereen wat voor negatieve socio-economische impact deze hadden en hoegenaamd geen duurzame oplossing waren.

Conclusie

Het vergt dus moed en kennis om als rechtse een eigen verhaal te breien rond het milieu. Daarom ook de titel: groen zijn is niet vereenzelvigd met Groen. Men kan perfect 100% oneens zijn en toch groen zijn.

Als uitsmijter zou ik willen wijzen op een actuele gebeurtenis: het klimaatplan van Obama. Links in Vlaanderen zal Obama zonder kritiek volgen. Weet dat zijn eigen klimaatadviseur erop wees dat er geen consensus is onder wetenschappers betreffende de klimaatsverandering, laat staan een goed beleid erop kunnen stoelen.

Links polariseert klimaatsverandering in een zwart-witdiscours: ofwel is er klimaatsverandering ofwel is er niets. Ofwel is er een menselijke invloed of niet. Rechts heeft de neiging om in die val te trappen. Natuurlijk verandert het klimaat, natuurlijk heeft de mens een invloed. De vragen die links ontwijkt zijn veel dieper. In welke richting verandert het klimaat? Opwarming? Afkoeling? Status-quo? In welke mate verandert het klimaat? 1 °C? 2 °C? 6 °C? Wat is de impact van de mens op het klimaat? 5%? 10%? 50%? Wat is onderdeel van de natuurlijke variatie?

De taak van rechts om in de eenzijdig catastrofale discours van groenlinks een genuanceerd beeld te geven of wat de echte consensus is: we weten het niet. Dus waarop wacht rechts?

Reacties