Koert Debeuf, voormalig adviseur van Guy Verhofstadt, maakte onlangs een zogenaamd pertinente analyse van de huidige wereldproblemen. Het is zeer zeker een degelijke analyse maar het vertoont serieuze gaten en sommige feiten die zijn theorie zouden tegenspreken zijn achtergehouden. Ook gaat Debeuf niet voldoende in op zeer belangrijke wereldproblemen zoals immigratie en radicalisering. Zijn analyse eindigt ook onbevredigend, hij geeft een waardeoordeel van deze processen (op basis van wat?) en hij geeft geen concrete oplossingen wat er moet gebeuren. De hamvraag die niet wordt gesteld: is het zo slecht dat de globalisatie is gestopt en is globalisatie geen onderdeel van het probleem?
Korte samenvatting
Koert Debeuf geeft eerst een overzicht van de cijfers: de laatste 10 jaar is de globalisatie stilgevallen. De verklaring ligt in een paar dramatische gebeurtenissen: de mislukte Irakoorlog, de economische crisis, de eurocrisis, de Arabische Lente, Oekraïne, ...
Dit zorgde volgens Debeuf tot een collectieve identiteitscrisis. Mensen over heel de wereld plooide zich terug tot hun thuisbasis op basis van een negatieve identiteitsvorming (wat hij tribalisatie noemt). Hij waarschuwt daarbij voor een herhaling van het verleden (de onvermijdelijke jaren 30).
Dit proces van tribalisatie gebeurt zowel in de Arabische wereld, Europa, Rusland, de VS en misschien zelfs China. Hij eindigt met de conclusie dat dit slecht is en dus aandacht verdient.
Zijn psychologische analyse van tribalisatie kan kloppen (als niet-psycholoog is dit hard te beoordelen) maar het vertoont mankementen. Debeufs theorie staat of valt met de premisse dat alle tribalisatieprocessen veroorzaakt zijn door een traumatische ervaring en dat alle tribalisatieprocessen leidt tot het terugplooien van mensen tot het eigen land. Dit is zeker niet altijd waar. Meer zelfs, traumatische ervaringen hoeven niet eens te leiden tot tribalisatie.
Enkel tribalisatie?
Ik neem als voorbeeld Vlaanderen. De opgang van de zogenaamd "autoritair nationalistische" partij Vlaams Blok/Belang wordt door Debeuf verklaard door de toegang van voormalige Oostbloklanden tot de EU. Dit geldt zeker voor het specifiek succes van het Vlaams Blok van 2004. Dit geldt niet voor de opgang van het Vlaams Blok over heel zijn geschiedenis. Welk trauma leidde tot Zwarte Zondag?
Het Vlaams Blok heeft één voedingsbodem en dat is de immigratieproblematiek. De tribalisatie in Vlaanderen werd niet veroorzaakt door een trauma, maar door een existentiële crisis. Door de immigratiepolitiek sinds de jaren 90 (met als "hoogtepunt" de snel-Belgwet van Debeufs voormalige werkgever Verhofstadt) stelt de Vlaamse samenleving sterk op de proef. Immigranten met radicaal andere religieus-culturele opvattingen tasten elk aspect van het sociale weefsel aan: veiligheid, solidariteit en demografische evenwichten. Gevangenissen en criminaliteitsstatistieken worden gedomineerd door immigranten, het aandeel van immigranten in de werkloosheid en uitkeringen is zeer hoog, scholen worden geconfronteerd met onhandelbare en ontaalkundige immigranten, in de steden is het straatbeeld te snel verandert door halalshops en hoofddoeken, eeuwenoude tradities zoals Zwarte Piet worden in vraag gesteld en het concept van "Vlaming" is grondig uitgehold.
Deze "vervreemding" (naar analogie met de vergrijzing) zorgt dat zowel allochtonen als autochtonen in hun loopgraven terugtrekken. Er worden existentiële vragen gesteld over wie ze zijn, over waarden & normen en over demografie. Autochtone Vlamingen trekken een lijn en willen niet meer toegeven. De discussie rond onverdoofd slachten is een typevoorbeeld: Vlaanderen is alsmaar diervriendelijker geworden en Vlamingen willen niet dat religieuze fanatici dit stoppen door barbaarse praktijken.
Onder allochtonen is een zorgwekkend proces van wat Etienne Vermeersch "rootisme" noemt aan de gang. Allochtonen fixeren zich op de eigen afkomst ("roots") met de eigen cultuur, zelfs derdegeneratieimmigranten die bijna geen binding hebben met het land van herkomst. Dit komt omdat de modale Vlaming de allochtonen niet meer aanzien als Vlamingen en tegelijkertijd de opmars van het salafisme overal ter wereld. Linkse multiculturalisten voeden dit rootisme door de vreemde cultuur te faciliteren in plaats van af te bouwen. Onder het mom van godsdienstvrijheid verkrijgen allochtonen alsmaar meer groepsrechten. Allochtonen worden daardoor brutaler en eisen meer en meer respect voor hun cultuur, ook al staan deze haaks op de cultuur van de autochtonen. Allochtonen werden ook fanatieker qua religie, met als dieptepunt de radicalisering van vele islamitische jongeren. Dit allemaal veroorzaakt meer wantrouwen en vervreemding,een negatieve spiraal die alleen maar kan eindigen in een burgeroorlog.
Waarom vermeld Debeuf dit proces niet? Dit is simpelweg omdat dit niet past in zijn liberaal-globalistische agenda. Het zijn liberalen zoals zijn ex-baas Verhofstadt die de grenzen hebben opengegooid. Het is hun "vrij verkeer van personen" die ongehinderd zorgde voor de immigratie tussen Oost- en West-Europa. Het is hun "recht op gelukszoeken" die immigranten uit Afrikaanse landen. Het is hun economische immigratiepolitiek die zorgde voor de grote aantallen gastarbeiders hier. Debeuf probeert door de helft van het verhaal te verzwijgen het aandeel van de liberalen onder de mat te vegen. Globalisme is hier de oorzaak van het probleem en door zijn "succes" is het zichzelf aan het vernietigen.
Waar is Syriza?
Een van de voornaamste trauma's volgens Debeuf is de financiële crisis van 2008 en de eurocrisis van 2011. Daardoor zou de Europeaan zijn geloof in het Europees project hebben kwijtgeraakt en dus in de armen zijn gedreven van de "autoritaire nationalisten".
Debeuf zijn analyse klopt hier totaal niet. Eurosceptici hanteren nauwelijks de financiële crisis in hun retoriek. Volgens hen ontmaskerde de financiële crisis de al bestaande gebreken in de eurozone, de eurocrisis had hoe dan ook plaatsgevonden met of zonder financiële crisis.
Nee, de financiële crisis is het paradepaardje van eurosceptisch links. Partijen zoals Syriza en Podemos halen de oude communistische recepten boven als geneesmiddel tegen de asociale EU. De EU wordt gezien als een neoliberale instelling die de sociale welvaartsstaat wilt afbreken. Eurosceptische communisten hekelen vooral het economisch globalisme zonder terug te vallen tot de eigen identiteit.
Het is dan ook frappant dat dit wezenlijk onderdeel van de eurocrisis volledig ontbreekt in zijn analyse. Dit is puur omdat deze de theorie van Debeuf volledig ontkracht: trauma's hoeven niet noodzakelijk tot tribalisatie te leiden.
Wat de eurosceptici van links en rechts gemeenschappelijk hebben is dat zij het probleem bij de EU leggen. Het is de EU die de democratische soevereiniteit uitholt. Het is de EU die beslist en waarbij de lidstaten moeten beschikken. Maar het probleem zijn vooral de euroliberalen zoals Debeuf's ex-werkgever Verhofstadt die hun Verenigde Staten van Europa met alle middelen willen doordrukken. Debeuf vermeld dit niet om wederom zijn ex-werkgever niet in diskrediet te brengen. Meer zelfs, het lijkt alsof de analyse in verband met Europa op maat van Verhofstadts retoriek is geschreven, inclusief moraliserend taalgebruik zoals "autoritaire nationalisten".
Islamitisch globalisme?
Debeuf verklaart dat in de Arabische wereld de tribalisatie leidt tot een vorm van "autoritair nationalisme" (ik ben al beu deze holle slogan/containerbegrip te lezen) en religieus extremisme. Deze lijn tussen deze twee is maar dun en arbitrair. Ze zijn allebei één en hetzelfde met dezelfde roots. Het is zelfs twijfelachtig of deze wel degelijk een vorm van tribalisatie zijn maar juist een vorm van globalisme.
De tribalisatie van de Europese eurosceptici, Amerikaanse isolationisten en Russische Sovjetnostalgici kunnen niet harder contrasteren dan met de islamitisch "tribalisatie" van Turkije, Iran, Saoedi-Arabië en IS. Terwijl de voorgaande voornamelijk terugkruipen in hun schulp (Rusland uitgezonderd maar die zijn invloed geldt alleen in de buurlanden), trekken de islamisten de internationale kaart. De inzet? Niets meer dan de werelddominantie.
Het islamisme heeft heimwee naar het kalifaat van weleer, dat strekte van het Midden-Oosten, Afrika tot hartje Europa. Het islamisme is globalistisch in de niet-liberale zin namelijk imperialistisch. Contradictorisch heeft het teruggaan naar de eigen identiteit tot gevolg dat moslims Mohammeds droom van een wereldwijd kalifaat willen uitvoeren. Erdogan wilt de nieuwe Ottomaanse sultan worden. IS in extremis wil Al-Andalusia (Spanje) heroveren.
De buitenlandse politiek van de islamitische grootmachten is dan ook eentje van meer invloed. Saoedi-Arabië en Turkije sponsoren de meeste moskeeën. Dit is puur om hun imperialistische visie van de islam te verspreiden onder de moslims in Europa. Dit kan niet als anti-globalistisch genomen worden. Dit is wederom een tegenargument tegen de tribalisatietheorie van Debeuf: tribalisatie hoeft niet te leiden tot tribalisatie maar juist expansiedrang.
Conclusie: minder, minder, minder globalisme
Als liberaal is Debeuf niet onbevooroordeeld. Zijn analyse staat of valt dat de huidige ontwikkelingen van tribalisatie een slecht iets zijn, dat het zeer spijtig is dat de globalisme is gestopt en dat de verdere federalisering van de EU een noodzakelijke stap is voor meer vrede. Meer zelfs, moraliserend waarschuwt Debeuf voor een herhaling van de geschiedenis.
Debeuf wilt niet inzien dat globalisme wel degelijk het probleem is, zowel het liberale als het islamitische imperialisme. Deze zijn een gevaar voor de sociale cohesie, de welvaart, de soevereiniteit en de eigenheid van de natiestaten. Debeuf kan dan ook alleen zijn hand in zijn boezem steken en dit ook zo stellen, wat zijn ex-broodheer daar ook van vindt.
Ik vrees dan ook als liberalen niet dringend stoppen met het Eigen Groot Gelijk te propaganderen, het tribalisatieproces totaal gaat ontsporen. De "autoritaire nationalisten" zijn de slechtste nog niet en proberen democratisch de schade van de liberalen ongedaan te maken. De oplossing is dan ook positief tribalisatie, het terugvinden van de eigenheid, de vrijheid en de soevereiniteit. Het globalisme is gestopt en dat is helemaal niet zo slecht.
Korte samenvatting
Koert Debeuf geeft eerst een overzicht van de cijfers: de laatste 10 jaar is de globalisatie stilgevallen. De verklaring ligt in een paar dramatische gebeurtenissen: de mislukte Irakoorlog, de economische crisis, de eurocrisis, de Arabische Lente, Oekraïne, ...
Dit zorgde volgens Debeuf tot een collectieve identiteitscrisis. Mensen over heel de wereld plooide zich terug tot hun thuisbasis op basis van een negatieve identiteitsvorming (wat hij tribalisatie noemt). Hij waarschuwt daarbij voor een herhaling van het verleden (de onvermijdelijke jaren 30).
Dit proces van tribalisatie gebeurt zowel in de Arabische wereld, Europa, Rusland, de VS en misschien zelfs China. Hij eindigt met de conclusie dat dit slecht is en dus aandacht verdient.
Zijn psychologische analyse van tribalisatie kan kloppen (als niet-psycholoog is dit hard te beoordelen) maar het vertoont mankementen. Debeufs theorie staat of valt met de premisse dat alle tribalisatieprocessen veroorzaakt zijn door een traumatische ervaring en dat alle tribalisatieprocessen leidt tot het terugplooien van mensen tot het eigen land. Dit is zeker niet altijd waar. Meer zelfs, traumatische ervaringen hoeven niet eens te leiden tot tribalisatie.
Enkel tribalisatie?
Ik neem als voorbeeld Vlaanderen. De opgang van de zogenaamd "autoritair nationalistische" partij Vlaams Blok/Belang wordt door Debeuf verklaard door de toegang van voormalige Oostbloklanden tot de EU. Dit geldt zeker voor het specifiek succes van het Vlaams Blok van 2004. Dit geldt niet voor de opgang van het Vlaams Blok over heel zijn geschiedenis. Welk trauma leidde tot Zwarte Zondag?
Het Vlaams Blok heeft één voedingsbodem en dat is de immigratieproblematiek. De tribalisatie in Vlaanderen werd niet veroorzaakt door een trauma, maar door een existentiële crisis. Door de immigratiepolitiek sinds de jaren 90 (met als "hoogtepunt" de snel-Belgwet van Debeufs voormalige werkgever Verhofstadt) stelt de Vlaamse samenleving sterk op de proef. Immigranten met radicaal andere religieus-culturele opvattingen tasten elk aspect van het sociale weefsel aan: veiligheid, solidariteit en demografische evenwichten. Gevangenissen en criminaliteitsstatistieken worden gedomineerd door immigranten, het aandeel van immigranten in de werkloosheid en uitkeringen is zeer hoog, scholen worden geconfronteerd met onhandelbare en ontaalkundige immigranten, in de steden is het straatbeeld te snel verandert door halalshops en hoofddoeken, eeuwenoude tradities zoals Zwarte Piet worden in vraag gesteld en het concept van "Vlaming" is grondig uitgehold.
Deze "vervreemding" (naar analogie met de vergrijzing) zorgt dat zowel allochtonen als autochtonen in hun loopgraven terugtrekken. Er worden existentiële vragen gesteld over wie ze zijn, over waarden & normen en over demografie. Autochtone Vlamingen trekken een lijn en willen niet meer toegeven. De discussie rond onverdoofd slachten is een typevoorbeeld: Vlaanderen is alsmaar diervriendelijker geworden en Vlamingen willen niet dat religieuze fanatici dit stoppen door barbaarse praktijken.
Onder allochtonen is een zorgwekkend proces van wat Etienne Vermeersch "rootisme" noemt aan de gang. Allochtonen fixeren zich op de eigen afkomst ("roots") met de eigen cultuur, zelfs derdegeneratieimmigranten die bijna geen binding hebben met het land van herkomst. Dit komt omdat de modale Vlaming de allochtonen niet meer aanzien als Vlamingen en tegelijkertijd de opmars van het salafisme overal ter wereld. Linkse multiculturalisten voeden dit rootisme door de vreemde cultuur te faciliteren in plaats van af te bouwen. Onder het mom van godsdienstvrijheid verkrijgen allochtonen alsmaar meer groepsrechten. Allochtonen worden daardoor brutaler en eisen meer en meer respect voor hun cultuur, ook al staan deze haaks op de cultuur van de autochtonen. Allochtonen werden ook fanatieker qua religie, met als dieptepunt de radicalisering van vele islamitische jongeren. Dit allemaal veroorzaakt meer wantrouwen en vervreemding,een negatieve spiraal die alleen maar kan eindigen in een burgeroorlog.
Waarom vermeld Debeuf dit proces niet? Dit is simpelweg omdat dit niet past in zijn liberaal-globalistische agenda. Het zijn liberalen zoals zijn ex-baas Verhofstadt die de grenzen hebben opengegooid. Het is hun "vrij verkeer van personen" die ongehinderd zorgde voor de immigratie tussen Oost- en West-Europa. Het is hun "recht op gelukszoeken" die immigranten uit Afrikaanse landen. Het is hun economische immigratiepolitiek die zorgde voor de grote aantallen gastarbeiders hier. Debeuf probeert door de helft van het verhaal te verzwijgen het aandeel van de liberalen onder de mat te vegen. Globalisme is hier de oorzaak van het probleem en door zijn "succes" is het zichzelf aan het vernietigen.
Waar is Syriza?
Een van de voornaamste trauma's volgens Debeuf is de financiële crisis van 2008 en de eurocrisis van 2011. Daardoor zou de Europeaan zijn geloof in het Europees project hebben kwijtgeraakt en dus in de armen zijn gedreven van de "autoritaire nationalisten".
Debeuf zijn analyse klopt hier totaal niet. Eurosceptici hanteren nauwelijks de financiële crisis in hun retoriek. Volgens hen ontmaskerde de financiële crisis de al bestaande gebreken in de eurozone, de eurocrisis had hoe dan ook plaatsgevonden met of zonder financiële crisis.
Nee, de financiële crisis is het paradepaardje van eurosceptisch links. Partijen zoals Syriza en Podemos halen de oude communistische recepten boven als geneesmiddel tegen de asociale EU. De EU wordt gezien als een neoliberale instelling die de sociale welvaartsstaat wilt afbreken. Eurosceptische communisten hekelen vooral het economisch globalisme zonder terug te vallen tot de eigen identiteit.
Het is dan ook frappant dat dit wezenlijk onderdeel van de eurocrisis volledig ontbreekt in zijn analyse. Dit is puur omdat deze de theorie van Debeuf volledig ontkracht: trauma's hoeven niet noodzakelijk tot tribalisatie te leiden.
Wat de eurosceptici van links en rechts gemeenschappelijk hebben is dat zij het probleem bij de EU leggen. Het is de EU die de democratische soevereiniteit uitholt. Het is de EU die beslist en waarbij de lidstaten moeten beschikken. Maar het probleem zijn vooral de euroliberalen zoals Debeuf's ex-werkgever Verhofstadt die hun Verenigde Staten van Europa met alle middelen willen doordrukken. Debeuf vermeld dit niet om wederom zijn ex-werkgever niet in diskrediet te brengen. Meer zelfs, het lijkt alsof de analyse in verband met Europa op maat van Verhofstadts retoriek is geschreven, inclusief moraliserend taalgebruik zoals "autoritaire nationalisten".
Islamitisch globalisme?
Debeuf verklaart dat in de Arabische wereld de tribalisatie leidt tot een vorm van "autoritair nationalisme" (ik ben al beu deze holle slogan/containerbegrip te lezen) en religieus extremisme. Deze lijn tussen deze twee is maar dun en arbitrair. Ze zijn allebei één en hetzelfde met dezelfde roots. Het is zelfs twijfelachtig of deze wel degelijk een vorm van tribalisatie zijn maar juist een vorm van globalisme.
De tribalisatie van de Europese eurosceptici, Amerikaanse isolationisten en Russische Sovjetnostalgici kunnen niet harder contrasteren dan met de islamitisch "tribalisatie" van Turkije, Iran, Saoedi-Arabië en IS. Terwijl de voorgaande voornamelijk terugkruipen in hun schulp (Rusland uitgezonderd maar die zijn invloed geldt alleen in de buurlanden), trekken de islamisten de internationale kaart. De inzet? Niets meer dan de werelddominantie.
Het islamisme heeft heimwee naar het kalifaat van weleer, dat strekte van het Midden-Oosten, Afrika tot hartje Europa. Het islamisme is globalistisch in de niet-liberale zin namelijk imperialistisch. Contradictorisch heeft het teruggaan naar de eigen identiteit tot gevolg dat moslims Mohammeds droom van een wereldwijd kalifaat willen uitvoeren. Erdogan wilt de nieuwe Ottomaanse sultan worden. IS in extremis wil Al-Andalusia (Spanje) heroveren.
De buitenlandse politiek van de islamitische grootmachten is dan ook eentje van meer invloed. Saoedi-Arabië en Turkije sponsoren de meeste moskeeën. Dit is puur om hun imperialistische visie van de islam te verspreiden onder de moslims in Europa. Dit kan niet als anti-globalistisch genomen worden. Dit is wederom een tegenargument tegen de tribalisatietheorie van Debeuf: tribalisatie hoeft niet te leiden tot tribalisatie maar juist expansiedrang.
Conclusie: minder, minder, minder globalisme
Als liberaal is Debeuf niet onbevooroordeeld. Zijn analyse staat of valt dat de huidige ontwikkelingen van tribalisatie een slecht iets zijn, dat het zeer spijtig is dat de globalisme is gestopt en dat de verdere federalisering van de EU een noodzakelijke stap is voor meer vrede. Meer zelfs, moraliserend waarschuwt Debeuf voor een herhaling van de geschiedenis.
Debeuf wilt niet inzien dat globalisme wel degelijk het probleem is, zowel het liberale als het islamitische imperialisme. Deze zijn een gevaar voor de sociale cohesie, de welvaart, de soevereiniteit en de eigenheid van de natiestaten. Debeuf kan dan ook alleen zijn hand in zijn boezem steken en dit ook zo stellen, wat zijn ex-broodheer daar ook van vindt.
Ik vrees dan ook als liberalen niet dringend stoppen met het Eigen Groot Gelijk te propaganderen, het tribalisatieproces totaal gaat ontsporen. De "autoritaire nationalisten" zijn de slechtste nog niet en proberen democratisch de schade van de liberalen ongedaan te maken. De oplossing is dan ook positief tribalisatie, het terugvinden van de eigenheid, de vrijheid en de soevereiniteit. Het globalisme is gestopt en dat is helemaal niet zo slecht.
Reacties