Op mijn vorige blog kwam een uitgebreide reactie van Yves Pernet himself. Deze reactie roept meer vragen op.
De Vlaamse mentaliteit
Zoals ik de reactie lees, berust mijn blog op een groot misverstand. In wezen hebben Pernet en ik heel gelijklopende opvattingen.
Ik ben net als Pernet kritisch voor de mentaliteit van de Vlamingen. Zoals Pernet schreef:
Ik denk dat dit historisch gegroeid is. Buitenlandse mogendheden hebben herhaaldelijk Vlaanderen behandeld als hun persoonlijke eigendom (of beter gezegd, kolonie). Vlaanderen werd achtereenvolgens eigendom van de Romeinen, de Karolingers en de Lothaarse lijn, de Franse keizer en de Rooms-Duitse keizer, de Bourgondiërs, de Habsburgers, de Spanjaarden, de Britten, terug de Habsburgers, de Fransen, de Nederlanders tot op heden, België als construct van Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland met als dominator Wallonië en een geparachuteerde koning. Hallucinant als je beseft dat Clovis, de eerste Merovingische koning der Franken, in Doornik is geboren en van de Zuidelijke Nederlanden zijn machtsbasis maakte! Vlaanderen is hierdoor nooit een zelfbewuste staat geweest en Vlamingen hebben daardoor nooit geleerd zichzelf te regeren.
Door de geschiedenis lijkt de Vlaming slaafs onderdanig te zijn. Niet dat de Vlaming niet voor zichzelf opkwam. Alleen dat dit nergens toe leidde. De Guldensporenslag eindigde uiteindelijk op een sisser. De Brabantse Omwenteling werd door de Oostenrijkers gewelddadig onderdrukt. Die twee opstootjes kunnen nauwelijks de eeuwen aan gehoorzaamheid verhullen. Het zijn voetnoten in de geschiedenis als het ware. Tot mijn spijt moet ik ook constateren dat recente opstoten van rebellie (Leuven Vlaams en de schoolstrijd) door de Vlaamse elite zelf wordt tenietgedaan, hetzij door de zelf-opgelegde verengelsing, hetzij door de eigen volksverraders van een Vlaamse elite. Vlamingen: geboren om door de eigen leiders verraden te worden.
Zelfs die neiging tot constant neerhalen van eigen verwezenlijkingen, van minimaliseringen, van masochisme en zelfgeseling tot regelrechte zelfhaat en zelfverachting, is een typische Vlaamse mentaliteit. Ik kan het nauwelijks onderdrukken. Misschien is daarom het postmodernisme, het relativisme en de politiek-correctheid zo dominant in Vlaanderen.
Om van die mentaliteit af te geraken, is meer nodig dan simpelweg het einde van de Belgische staat.
Assertiviteit of agressie?
Genoeg negativisme. Het verleden is het verleden, onze ogen moeten gericht zijn op de toekomst. Assertiviteit is de boodschap nu. Hier verschillen ik en Yves Pernet hier radicaal van mening.
In zijn reactie gaat Yves Pernet wel heel losjes over een toch niet gewone passage van zijn opinie in Doorbraak. Zijn reactie bekritiseert terug de defensieve reflex, de compromisbereidheid maar is er opeens geen sprake meer van een territoriale usurpatie van delen van Wallonië.
Het is juist dit dat het hoofdonderwerp van mijn blog was omdat dit, terecht, de wenkbrauwen doet fronzen. Assertiviteit kan niemand iets op tegen hebben maar agressie is iets heel anders. Agressie leidt tot niks. Agressie leidt tot conflict, tot het verdwijnen in elkaars loopgraven en verharding. Agressie van de territoriale soort leidt onherroepelijk tot oorlog.
Het is dat dat mij zorgen baarde. Als je niet wilt dat Vlaanderen een door de internationale gemeenschap gerespecteerde zelfstandige natie wordt, dan is territoriale usurpatie de beste manier. Territoriale integriteit is een hoeksteen, ik zou zelfs zeggen een stenen tafel, van de internationale gerechtsorde. Pernet vindt dit misschien te compromisbereid of te defensief, maar het is de realiteit.
Het is niet dat ik territoriale uitbreiding van Vlaanderen taboe verklaar. Integendeel, het deed mij nadenken hoe dit kan onderbouwd worden. Historisch bewijs genoeg maar is dit relevant? En is dit wat de inwoners van die gebieden willen? Dat is een heel ander paar mouwen. Territoriale claims doe je niet zo ondoordacht en doe je niet gewoon voor de lol omdat je assertief wil zijn.
Dus mijn vraag is nog steeds: heeft Yves Pernet simpelweg een ondoordachte uitspraak gemaakt of wilt hij serieus overwegen delen van Wallonië inpalmen? Is het het eerste dan is een rechtzetting gepast, no hard feelings, iedereen maakt al eens een fout. Is het laatste dan zou ik toch concreet willen weten wat zijn strategie is om Vlamingen én Walen hiervan te overtuigen.
De Vlaamse mentaliteit
Zoals ik de reactie lees, berust mijn blog op een groot misverstand. In wezen hebben Pernet en ik heel gelijklopende opvattingen.
Ik ben net als Pernet kritisch voor de mentaliteit van de Vlamingen. Zoals Pernet schreef:
"Vlaanderen heeft een overwicht in demografisch en economisch getal, maar kan/wil dit niet politiek verzilveren."In een eerdere blog bekritiseerde ik die mentaliteit als de "lamme goedzak". Vlamingen gaan ipv zichzelf te leiden, zichzelf laten leiden. De leiders zijn vandaag de Belgische elite maar ook de eigen elite. Collaboratie met de machthebbers zit ingebakken in het culturele DNA van de Vlaming. Groepsdenken en conformatie is een Vlaamse Pavloviaanse reflex. Vlamingen go with the flow. Wie in Vlaanderen boven het maaiveld uitsteekt, wordt genadeloos onthoofd. Het ontbreekt ons de durf om voor onszelf te opkomen en als we voor onszelf opkomen door te zetten, zelfs na een tegenslag. Geen ruggengraat.
Ik denk dat dit historisch gegroeid is. Buitenlandse mogendheden hebben herhaaldelijk Vlaanderen behandeld als hun persoonlijke eigendom (of beter gezegd, kolonie). Vlaanderen werd achtereenvolgens eigendom van de Romeinen, de Karolingers en de Lothaarse lijn, de Franse keizer en de Rooms-Duitse keizer, de Bourgondiërs, de Habsburgers, de Spanjaarden, de Britten, terug de Habsburgers, de Fransen, de Nederlanders tot op heden, België als construct van Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland met als dominator Wallonië en een geparachuteerde koning. Hallucinant als je beseft dat Clovis, de eerste Merovingische koning der Franken, in Doornik is geboren en van de Zuidelijke Nederlanden zijn machtsbasis maakte! Vlaanderen is hierdoor nooit een zelfbewuste staat geweest en Vlamingen hebben daardoor nooit geleerd zichzelf te regeren.
Door de geschiedenis lijkt de Vlaming slaafs onderdanig te zijn. Niet dat de Vlaming niet voor zichzelf opkwam. Alleen dat dit nergens toe leidde. De Guldensporenslag eindigde uiteindelijk op een sisser. De Brabantse Omwenteling werd door de Oostenrijkers gewelddadig onderdrukt. Die twee opstootjes kunnen nauwelijks de eeuwen aan gehoorzaamheid verhullen. Het zijn voetnoten in de geschiedenis als het ware. Tot mijn spijt moet ik ook constateren dat recente opstoten van rebellie (Leuven Vlaams en de schoolstrijd) door de Vlaamse elite zelf wordt tenietgedaan, hetzij door de zelf-opgelegde verengelsing, hetzij door de eigen volksverraders van een Vlaamse elite. Vlamingen: geboren om door de eigen leiders verraden te worden.
Zelfs die neiging tot constant neerhalen van eigen verwezenlijkingen, van minimaliseringen, van masochisme en zelfgeseling tot regelrechte zelfhaat en zelfverachting, is een typische Vlaamse mentaliteit. Ik kan het nauwelijks onderdrukken. Misschien is daarom het postmodernisme, het relativisme en de politiek-correctheid zo dominant in Vlaanderen.
Om van die mentaliteit af te geraken, is meer nodig dan simpelweg het einde van de Belgische staat.
Assertiviteit of agressie?
Genoeg negativisme. Het verleden is het verleden, onze ogen moeten gericht zijn op de toekomst. Assertiviteit is de boodschap nu. Hier verschillen ik en Yves Pernet hier radicaal van mening.
In zijn reactie gaat Yves Pernet wel heel losjes over een toch niet gewone passage van zijn opinie in Doorbraak. Zijn reactie bekritiseert terug de defensieve reflex, de compromisbereidheid maar is er opeens geen sprake meer van een territoriale usurpatie van delen van Wallonië.
Het is juist dit dat het hoofdonderwerp van mijn blog was omdat dit, terecht, de wenkbrauwen doet fronzen. Assertiviteit kan niemand iets op tegen hebben maar agressie is iets heel anders. Agressie leidt tot niks. Agressie leidt tot conflict, tot het verdwijnen in elkaars loopgraven en verharding. Agressie van de territoriale soort leidt onherroepelijk tot oorlog.
Het is dat dat mij zorgen baarde. Als je niet wilt dat Vlaanderen een door de internationale gemeenschap gerespecteerde zelfstandige natie wordt, dan is territoriale usurpatie de beste manier. Territoriale integriteit is een hoeksteen, ik zou zelfs zeggen een stenen tafel, van de internationale gerechtsorde. Pernet vindt dit misschien te compromisbereid of te defensief, maar het is de realiteit.
Het is niet dat ik territoriale uitbreiding van Vlaanderen taboe verklaar. Integendeel, het deed mij nadenken hoe dit kan onderbouwd worden. Historisch bewijs genoeg maar is dit relevant? En is dit wat de inwoners van die gebieden willen? Dat is een heel ander paar mouwen. Territoriale claims doe je niet zo ondoordacht en doe je niet gewoon voor de lol omdat je assertief wil zijn.
Dus mijn vraag is nog steeds: heeft Yves Pernet simpelweg een ondoordachte uitspraak gemaakt of wilt hij serieus overwegen delen van Wallonië inpalmen? Is het het eerste dan is een rechtzetting gepast, no hard feelings, iedereen maakt al eens een fout. Is het laatste dan zou ik toch concreet willen weten wat zijn strategie is om Vlamingen én Walen hiervan te overtuigen.
Reacties