Als een Icarus die te dicht bij de zon is gevlogen. Zo is de val van Dries Van Langenhove, oprichter van Schild en Vrienden, nu blijkt dat zijn vriendenclubje in geheime Facebookgroepen antisemitisme, racisme en fascisme verheerlijken. Had rechts dit moeten zien aankomen? Ja en nee.
Inleiding
Ondanks mijn vermoedens van extreemrechtse sympathieën (die ik uitte in een vorige blog), ben ik zichtbaar geschrokken van de Pano-reportage. Het maakte de vermoedens die ik links en rechts zag passeren reëel. Voor Schild en Vrienden was niets heiligs: Hitler, de Holocaust, de slavernij van zwarten,... Alles werd gememet, vaak op de meest denigrerende wijze. Het is ronduit misselijkmakend.
Het meest angstaanjagende is hoe goed Schild en Vrienden hun ware aard verborgen kunnen houden. Als de journalisten van Pano geen klokkenluider had die hen toegang verschafte aan de private Facebookgroepen, hadden we de waarheid nooit geweten. Het vergt ook een speciale mindset om naar buiten toe zich overtuigend gematigder voor te doen dan de realiteit.
Ik blijf bij mijn initiële conclusie dat aan de buitenkant Schild en Vrienden een conservatief-populistische jongerenbeweging is. Uit de Pano-reportage is er ook een inkijk aan de binnenkant. Dat is geheel anders. Deze blog dient als nodige correctie.
Metapolitiek en Gramsciaans rechts
In de Pano-reportage verklapte Dries Van Langenhove hun visie: Schild en Vrienden is geen politieke jongerenbeweging, maar een metapolitieke jongerenbeweging. Meta-watte?
Een metapolitiek aanpak is, zoals Dries Van Langenhove zegt, een aanpak dat de (partij)politieke weg afwijst. Dries Van Langenhove is niet geïnteresseerd in het zich verkiesbaar stellen voor een publiek mandaat. Nee, hij wilt de gedachten van de stemmers zelf beïnvloeden.
Dat is populistisch: Dries Van Langenhove gelooft in de kracht van het volk, de drijvende kracht achter de democratie. Hij wilt de samenleving doordringen van zijn ideeën en zo de mei '68ers van de culturele macht verdrijven.
Metapolitiek is geassocieerd met het cultureel marxisme van Antonio Gramsci. Het cultureel marxisme of cultuurmarxisme verschilt van het klassiek economisch of materialistisch marxisme dat niet de socio-economie maar de cultuur de bovenbouw bepaald. Gramsci was dan ook meer bezig hoe culturele hegemonie te bereiken, enerzijds via propaganda en anderzijds via wat later bekend werd als de "lange mars door de instellingen".
Door sleutelposities te bezitten, probeert de cultuurmarxist de samenleving te sturen. Vaak zijn de bewuste cultuurmarxisten slechts een minderheid, de meerderheid van de gedragsmatige cultuurmarxisten zijn geïndoctrineerd, zoals bijvoorbeeld in pseudowetenschappelijke disciplines als gender studies.
Nu, ook gewone populistische politici proberen de samenleving via hun politiek discours in een richting te sturen, maar partijen als Vlaams Belang zijn niet Gramsciaans rechts. VB-politici proberen via democratische weg, hetzij als oppositielid, hetzij als onderdeel van een coalitie, de samenleving te veranderen. Het cordon verhindert dat enig partijlid ooit een machtspositie kan bekleden. Van een "lange mars door de instellingen" is er geen sprake.
Schild en Vrienden is wél Gramsciaans rechts. Het is publiek bekend dat Dries Van Langenhove in de raad van bestuur van de UGent zetelt. Wat niet bekend is, is dat vier S&V-leden zich in de Vlaamse Jeugdraad. Ook zaten er S&V-leden in Jong N-VA. Hieruit blijkt dat lieden die Gramsciaanse tactieken hanteren makkelijk democratische instellingen kunnen infiltreren. Zeker de VJR heeft een zeer zwak beleid, ook KifKif'ster Jihad Van Puymbroeck kon zonder problemen in de adviesraad zetelen. Nochtans zijn beide twee extremen die geenszins de modale Vlaamse jongere vertegenwoordigen.
Veel mensen zijn misleid. Het is niet fair om alle UGent-studenten die voor Dries hebben gestemd als extreemrechts weg te zetten. Wel doet dit nadenken: hoe kon zo'n persoon op zo'n grote schaal mensen voorliegen?
Vlaams neofascisme
Het was Alain de Benoist die begreep dat rechts dezelfde cultuurmarxistische aanpak moest hebben wilt het de culture war winnen. Zijn Nouvelle Droite beweging heeft hij opgericht als een soort Gramsciaans rechts.
De Nouvelle Droite wordt gezien als een neofascistische beweging. Dit is vooral vanwege de "etnopluralistische" kijk op de samenleving. Dit wilt zeggen dat zij ijveren voor etnisch-homogene naties, en als dit niet kan, voor duidelijk gescheiden faciliteiten voor elke etnische gemeenschap. Dit is een echo van het "equal but separate" beleid van Amerika voor de Civil Rights beweging en Zuid-Afrika voor de jaren '90. Het etnopluralisme is per definitie racistisch, ondanks de "pluralisme" in de naam.
Schild en Vrienden gaat hetzelfde pad op. Ook zij zijn immigranten en het multiculturalisme liever kwijt dan rijk, maar willen bovendien de klok terugdraaien. Hun retoriek is apocalyptisch: ze vinden dat ze zich fysiek en mentaal moeten voorbereiden op de rassenoorlog die komt. Er heerst een lichaamscultus, er is een (para)militaire hiërarchie en er wordt getraind met semi-automatische wapens in het buitenland. We mogen dit geenszins niet minimaliseren als "studentikoos", zoals Johan Sanctorum doet.
Er zijn een aantal mensen die dit vergelijken met moslimextremisten. Die vergelijking is terecht. Schild en Vrienden is even staatsgevaarlijk als IS. Dat zij gelukkig hun eerste wapenfeit niet konden plegen, doet er niet toe. Ze waren duidelijk bereid over te gaan tot geweld om hun etnopluralistische doel te bereiken.
Conclusie
Het heeft lang geduurd totdat Schild en Vrienden is ontmaskerd. Het is enkel door het hoogmoedige ego van Dries, die dacht dat de VRT er niet zou achter komen, dat we de waarheid nu weten. Schild en Vrienden is in werkelijkheid een neofascistische beweging.
De reactie van Dries is voorspelbaar: fake news. Hij ontkent in alle toonaarden en noemt het geënsceneerd. Dat sommige mensen dit geloven, komt niet door de geloofwaardigheid van Dries maar juist het gebrek daaraan bij de VRT.
Ook is de hypocrisie stuitend: Grijze Wolven die qua gedachtegoed niet onderdoen voor Schild en Vrienden, worden oogluikend wel toegelaten op de lijsten van Groen. Infiltratie van antidemocratische elementen, van welke aard dan ook, dient unisono bestreden worden.
Inleiding
Ondanks mijn vermoedens van extreemrechtse sympathieën (die ik uitte in een vorige blog), ben ik zichtbaar geschrokken van de Pano-reportage. Het maakte de vermoedens die ik links en rechts zag passeren reëel. Voor Schild en Vrienden was niets heiligs: Hitler, de Holocaust, de slavernij van zwarten,... Alles werd gememet, vaak op de meest denigrerende wijze. Het is ronduit misselijkmakend.
 |
| Bron: VRT |
Ik blijf bij mijn initiële conclusie dat aan de buitenkant Schild en Vrienden een conservatief-populistische jongerenbeweging is. Uit de Pano-reportage is er ook een inkijk aan de binnenkant. Dat is geheel anders. Deze blog dient als nodige correctie.
Metapolitiek en Gramsciaans rechts
In de Pano-reportage verklapte Dries Van Langenhove hun visie: Schild en Vrienden is geen politieke jongerenbeweging, maar een metapolitieke jongerenbeweging. Meta-watte?
Een metapolitiek aanpak is, zoals Dries Van Langenhove zegt, een aanpak dat de (partij)politieke weg afwijst. Dries Van Langenhove is niet geïnteresseerd in het zich verkiesbaar stellen voor een publiek mandaat. Nee, hij wilt de gedachten van de stemmers zelf beïnvloeden.
Dat is populistisch: Dries Van Langenhove gelooft in de kracht van het volk, de drijvende kracht achter de democratie. Hij wilt de samenleving doordringen van zijn ideeën en zo de mei '68ers van de culturele macht verdrijven.
Metapolitiek is geassocieerd met het cultureel marxisme van Antonio Gramsci. Het cultureel marxisme of cultuurmarxisme verschilt van het klassiek economisch of materialistisch marxisme dat niet de socio-economie maar de cultuur de bovenbouw bepaald. Gramsci was dan ook meer bezig hoe culturele hegemonie te bereiken, enerzijds via propaganda en anderzijds via wat later bekend werd als de "lange mars door de instellingen".
Door sleutelposities te bezitten, probeert de cultuurmarxist de samenleving te sturen. Vaak zijn de bewuste cultuurmarxisten slechts een minderheid, de meerderheid van de gedragsmatige cultuurmarxisten zijn geïndoctrineerd, zoals bijvoorbeeld in pseudowetenschappelijke disciplines als gender studies.
Nu, ook gewone populistische politici proberen de samenleving via hun politiek discours in een richting te sturen, maar partijen als Vlaams Belang zijn niet Gramsciaans rechts. VB-politici proberen via democratische weg, hetzij als oppositielid, hetzij als onderdeel van een coalitie, de samenleving te veranderen. Het cordon verhindert dat enig partijlid ooit een machtspositie kan bekleden. Van een "lange mars door de instellingen" is er geen sprake.
Schild en Vrienden is wél Gramsciaans rechts. Het is publiek bekend dat Dries Van Langenhove in de raad van bestuur van de UGent zetelt. Wat niet bekend is, is dat vier S&V-leden zich in de Vlaamse Jeugdraad. Ook zaten er S&V-leden in Jong N-VA. Hieruit blijkt dat lieden die Gramsciaanse tactieken hanteren makkelijk democratische instellingen kunnen infiltreren. Zeker de VJR heeft een zeer zwak beleid, ook KifKif'ster Jihad Van Puymbroeck kon zonder problemen in de adviesraad zetelen. Nochtans zijn beide twee extremen die geenszins de modale Vlaamse jongere vertegenwoordigen.
Veel mensen zijn misleid. Het is niet fair om alle UGent-studenten die voor Dries hebben gestemd als extreemrechts weg te zetten. Wel doet dit nadenken: hoe kon zo'n persoon op zo'n grote schaal mensen voorliegen?
Vlaams neofascisme
Het was Alain de Benoist die begreep dat rechts dezelfde cultuurmarxistische aanpak moest hebben wilt het de culture war winnen. Zijn Nouvelle Droite beweging heeft hij opgericht als een soort Gramsciaans rechts.
De Nouvelle Droite wordt gezien als een neofascistische beweging. Dit is vooral vanwege de "etnopluralistische" kijk op de samenleving. Dit wilt zeggen dat zij ijveren voor etnisch-homogene naties, en als dit niet kan, voor duidelijk gescheiden faciliteiten voor elke etnische gemeenschap. Dit is een echo van het "equal but separate" beleid van Amerika voor de Civil Rights beweging en Zuid-Afrika voor de jaren '90. Het etnopluralisme is per definitie racistisch, ondanks de "pluralisme" in de naam.
Schild en Vrienden gaat hetzelfde pad op. Ook zij zijn immigranten en het multiculturalisme liever kwijt dan rijk, maar willen bovendien de klok terugdraaien. Hun retoriek is apocalyptisch: ze vinden dat ze zich fysiek en mentaal moeten voorbereiden op de rassenoorlog die komt. Er heerst een lichaamscultus, er is een (para)militaire hiërarchie en er wordt getraind met semi-automatische wapens in het buitenland. We mogen dit geenszins niet minimaliseren als "studentikoos", zoals Johan Sanctorum doet.
Er zijn een aantal mensen die dit vergelijken met moslimextremisten. Die vergelijking is terecht. Schild en Vrienden is even staatsgevaarlijk als IS. Dat zij gelukkig hun eerste wapenfeit niet konden plegen, doet er niet toe. Ze waren duidelijk bereid over te gaan tot geweld om hun etnopluralistische doel te bereiken.
Conclusie
Het heeft lang geduurd totdat Schild en Vrienden is ontmaskerd. Het is enkel door het hoogmoedige ego van Dries, die dacht dat de VRT er niet zou achter komen, dat we de waarheid nu weten. Schild en Vrienden is in werkelijkheid een neofascistische beweging.
De reactie van Dries is voorspelbaar: fake news. Hij ontkent in alle toonaarden en noemt het geënsceneerd. Dat sommige mensen dit geloven, komt niet door de geloofwaardigheid van Dries maar juist het gebrek daaraan bij de VRT.
Ook is de hypocrisie stuitend: Grijze Wolven die qua gedachtegoed niet onderdoen voor Schild en Vrienden, worden oogluikend wel toegelaten op de lijsten van Groen. Infiltratie van antidemocratische elementen, van welke aard dan ook, dient unisono bestreden worden.
Reacties